Μάριος Δρόσος: «Νίκη για μένα είναι να φύγει ο θεατής με έναν
προβληματισμό»
Ο Μάριος Δρόσος συνυπογράφει τη σκηνοθεσία του Δόξα(sin), μιας παράστασης
που τολμά να φέρει στη σκηνή ένα από τα πιο δύσκολα και αποσιωπημένα
ζητήματα: τη σεξουαλική κακοποίηση μέσα στο πλαίσιο της ορθόδοξης εκκλησίας.
Με λόγο αιχμηρό αλλά και ευαίσθητο, ο σκηνοθέτης μιλά για τη συνεργασία του με
τη Σοφία Αλεβιζάτου, για τον ρόλο του χώρου, για τη δύναμη του role playing, και
αποκαλύπτει τι θεωρεί ως τη μεγαλύτερη «νίκη» της παράστασης.
-Πείτε μας λίγα λόγια για το Δόξα(sin). Τι έργο είναι και τι θέλατε να αφηγηθείτε
μέσα από αυτό;
-Το Δόξα(sin) είναι μια παράσταση που επιχειρεί να ανοίξει ένα κατά την γνώμη μου
δύσκολο αλλά και ταυτόχρονα αποσιωπημένο συχνά θέμα … Την σεξουαλική
κακοποίηση μέσα στο πλαίσιο της ορθόδοξης εκκλησίας … Εδώ τώρα έρχεται η πένα
της Σοφίας Αλιβιζάτου να συνδυάσει αρμονικά την καταγγελία , με την
ψυχογράφιση των χαρακτήρων που κλίνονται να γίνουν θύματα και θύτες μιας
άλλης πλευράς του ίδιου τους του εαυτού … Δεν μας ενδιέφερε μια καταγγελία σε
μορφή ντοκουμέντου … Αλλά να δημιουργήσουμε έναν χώρο και μια αίσθηση μέσα
στο θέατρο όπου το κοινό μπορεί να βιώσει την ένταση , την βία , την σιωπή και την
ανάγκη για λύτρωση … Απώτερός μας σκοπός η σκέψη της συνενοχής … Μέσα από
τη μίξη ρεαλιστικών εικόνων , σωματικής δράσης και συμβολισμών , θελήσαμε να
φωτίσουμε την διαφορά ανάμεσα σε ιερότητα και κακοποίηση … Σε ηθική και
συμφέρον …
-Πώς συναντήθηκαν οι σκηνοθετικές σας διαδρομές με τη Σοφία Αλεβιζάτου; Τι
έφερε αυτή τη σύμπραξη; Το έργο πατάει σε λεπτές ισορροπίες ανάμεσα σε ρεαλισμό,
σουρεαλισμό και σωματικό θέατρο. Πώς δουλέψατε σκηνοθετικά για να μην χαθεί η συνοχή;
-Η συνάντηση με την Σοφία κύλησε πολύ αρμονικά και δημιουργικά …
Μοιραστήκαμε μια κοινή ανησυχία και στόχο … Η Σοφία είναι ένα άτομο που
σέβομαι και εκτιμώ πολύ … Και σαν καλλιτέχνη αλλά και σαν άνθρωπο …
Μιλούσαμε την ίδια γλώσσα … Αυτό μας έδωσε το θάρρος να προχωρήσουμε σε μία
προσέγγιση όπου συνδυάζει τον ρεαλισμό , τον σουρεαλισμό , το ντοκουμέντο και
την αφήγηση …
-Η παράσταση έχει έντονα στοιχεία role playing. Τι σας ενδιέφερε να αναδείξετε
μέσα από αυτή τη θεατρική «παρτίδα»;
-Σε κάθε στιγμή της ζωής μας καλούμαστε να γίνουμε ένας ρόλος … Στο μάθημα έχω
τον ρόλο του μαθητή , όταν είμαι μαζί με τους γονείς μου έχω τον ρόλο του γιου …
Σε πολλές στιγμές μέσα στην μέρα , ο ρόλος μου μεταβάλλεται … Αλλάζει … Και μαζί
του αλλάζουν και οι κανόνες και τα όρια που έχουν δημιουργηθεί στην εκάστοτε
συνθήκη … Τώρα το ερώτημα είναι το εξής … Αν βρεθώ σε έναν ρόλο που δεν
εκπροσωπώ στην καθημερινότητά μου και έχω όλο το ελεύθερο να παρακάμψω
κανόνες και όρια … ? Αυτό έρχεται να απαντήσει το έργο …
-Ο χώρος της Μικρής Σκηνής στη Θεσσαλονίκη είναι ιδιαίτερος. Πόσο επηρέασε τις
σκηνοθετικές σας επιλογές;
-Ο χώρος έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην σκηνοθεσία … Η εγγύτητα με το κοινό
μάς ανάγκασε να δουλέψουμε χωρίς την ασφάλεια της απόστασης … Αυτό θέλαμε
εξαρχής … Να εντάξουμε το κοινό μέρος του έργου …
-Σκηνοθετείτε ένα έργο που αγγίζει την κακοποίηση από την εκκλησία. Νιώσατε
βάρος ευθύνης απέναντι στο θέμα;
-Φυσικά και νιώσαμε βάρος … Είναι λεπτό ζήτημα … Την ίδια στιγμή που
αποφασίσαμε να μιλήσουμε για αυτό το θέμα , την ίδια στιγμή η φωνή μας πήρε
άλλες διαστάσεις … Έγινε η φωνή των ανθρώπων που βίωσαν και που βιώνουν
ακόμα … Οπότε με όλο μας τον σεβασμό και τρυφερότητα πλαισίωσαμε το
εγχείρημα αυτό ούτως ώστε να εκπροσωπήσουμε όλες αυτές φωνές …
-Πώς ήταν η διαδικασία με τους ηθοποιούς, που κλήθηκαν να χτίσουν χαρακτήρες
από το μηδέν, μέσα από ένα παιχνίδι ρόλων;
-Η διαδικασία ήταν απαιτητική αλλά και απελευθερωτική … Οι ηθοποιοί δεν είχαν
έτοιμους χαρακτήρες έπρεπε να τους γεννήσουν μέσα από το σώμα και τη
φαντασία τους … Δουλέψαμε με αυτοσχεδιασμούς, με εναλλαγές ρόλων, με
ασκήσεις εμπιστοσύνης …
-Πιστεύετε ότι οι νέες ομάδες, όπως η ΤΑΡΑΤΣΑ, μπορούν να αλλάξουν τον χάρτη
του θεάτρου στη Θεσσαλονίκη;
-Η διαδικασία ήταν απαιτητική αλλά και απελευθερωτική … Οι ηθοποιοί δεν είχαν
έτοιμους χαρακτήρες έπρεπε να τους γεννήσουν μέσα από το σώμα και τη
φαντασία τους … Δουλέψαμε με αυτοσχεδιασμούς, με εναλλαγές ρόλων, με
ασκήσεις εμπιστοσύνης …
-Τι είναι για εσάς η μεγαλύτερη «νίκη» σε αυτή την παράσταση;
-Το να βάλω τους θεατές σε μια σκέψη … Σε έναν προβληματισμό … Να έχουν να
κουβαλήσουν κάτι φεύγοντας … Μια συνειδητοποίηση … ? Δεν γνωρίζω και δεν είναι
δουλειά μου να γνωρίζω … Ο θεατής από μόνος του ξέρει πολύ καλά τι θα κρατήσει
… Νίκη για μένα είναι να τον πυροδοτήσω να κρατήσει όσα περισσότερα μπορεί …
Ευχαριστώ πολύ!
Γρηγόρης Γρηγοράς
GR4OU
