«Άγριος Σπόρος»
του Γιάννη Τσίρου, από την Ομάδα Νάμα
συνεχίζεται για 5η χρονιά
από 2 Οκτωβρίου 2019
TRAILER: https://www.youtube.com/watch?v=X7og8bkla6s&t=3s
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΜΕ ΤΙΜΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΜΕΧΡΙ 30/9: https://www.viva.gr/tickets/theater/epi-kolono/agrios-sporos/
Μία από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων, ο Άγριος Σπόρος του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, από την Ομάδα Νάμα συνεχίζει για πέμπτη χρονιά τις παραστάσεις του στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώ ανοίγοντας τη νέα θεατρική περίοδο.
Ένα εξαιρετικό έργο για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία με πικρό χιούμορ και με ανάγλυφες όλες τις παθογένειες ενός λαού που έχει μάθει να είναι θύμα και θύτης την ίδια στιγμή. Ένα επαρχιακό τοπίο όπου η ανυπακοή σε διατάξεις και νόμους αποτελεί καθημερινή άσκηση επιβίωσης. Ένα κλίμα που μεταστρέφεται από ανυπόστατες υποψίες. Ο ήρωας δεν κατανοεί ποτέ με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους θεωρείται ύποπτος. Η απολογία του είναι πάντα αδύναμη, γιατί το κατηγορητήριο βασίζεται πάντα σε μισές αλήθειες. Αλλά όταν η μισή αλήθεια συμπληρώνεται από προκατάληψη είναι αρκετή για να σε καταδικάσει.
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:
Με την αυτοσχέδια καντίνα που έστησε ο Σταύρος σε μια απόμερη παραλία προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη που τον έχουν ζώσει πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του υποψίες απ’ τους γερμανούς που κατέφθασαν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά-σιγά θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση, το χοιροστάσιό του, που βρωμάει, δεν έχει και άδεια και… πάει λέγοντας. Άσε που αυτός είναι κι ο σφάχτης της περιοχής. Οι υποψίες που με τα συμφραζόμενα και τις προκαταλήψεις έγιναν βεβαιότητες θα μείνουν μετέωρες όταν οι έρευνες θα στραφούν αλλού. Τίποτα όμως δεν θα είναι όπως πριν. Μόνο η ακλόνητη πεποίθηση του Σταύρου, που θα παλεύει αενάως με νύχια και με δόντια, πως οι άλλοι ευθύνονται για όλα.
Συντελεστές
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
Κείμενο: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά, Κοστούμια, Δ/νση Παραγ.: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική & Επιμέλεια ήχου: Στέλιος Γιαννουλάκης
Φωτογραφίες: Μαρία Αναματερού,
Γιώργος Χατζηνικολάου
Βοηθός σκηνοθέτη: Περίκλεια Χονδροπούλου
Κωνσταντίνος Κεσσίδης
Βοηθός παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Υπεύθυνη επικοινωνίας παράστασης: Ελεάννα Γεωργίου
Διανομή
Σταύρος: Στάθης Σταμουλακάτος
Χαρούλα: Χριστίνα Μαριάνου
Αστυνομικός: Χρήστος Κοντογεώργης
Facebook Page Θέατρο Επί Κολωνώ: https://www.facebook.com/epikolono.gr/
Έγραψαν για μας:
Αποσπάσματα κριτικών από τον έντυπο τύπο για τον «Άγριο Σπόρο»
«…στο θέατρο Επί Κολωνώ που ιερουργεί η Ελένη Σκότη με τον Γιώργο Χατζηνικολάου γενικό διευθυντή και εικαστικό καλλιτέχνη ανέβηκε ένα μικρό αριστούργημα. Πρόκειται για το έξοχο κείμενο του Γιάννη Τσίρου «Άγριος σπόρος», όπου ο συγγραφέας καταγράφει με τρόπο αφοπλιστικά καίριο ό,τι θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει οδυσσειακό πνεύμα, την αιώνια περιπλάνηση, τις μεταμορφώσεις, τις προσποιήσεις, τις αποδράσεις, και τις καταφυγές ενός λαού θύτη και θύματος, κυνηγού και κυνηγημένου, κυνικού και ευαίσθητου, προδομένου και προδότη, μάρτυρα και καταδότη.[…]
Η Σκότη μέσα στο λιτό και συνάμα λειτουργικό σκηνικό του Χατζηνικολάου, φωτισμένη από τον Αντώνη Παναγιωτόπουλο και τη μουσική του Στέλιου Γιαννουλάκη, δίδαξε ό,τι μόνο αυτή ξέρει να διδάσκει σήμερα στο θέατρό μας: θέατρο συμπεριφοράς, ό,τι δόξασε η σχολή του Actor’s Studio. Τι ρυθμός, τι παύσεις, τι υπόγειο χιούμορ, τι αδρότητα χαρακτήρων και τι επικοινωνιακός οίστρος. Ο Τάκης Σπυριδάκης ενσαρκώνει (κυριολεκτικά) ένα αναγνωρίσιμο ελληνικό υβρίδιο υποκριτικό διαμάντι ανθολογίας. Η Ντάνη Γιαννακοπούλου λάμπει με αξιοθαύμαστη καθαρότητα μέσων και θα λάμψει προσεχώς με ό,τι καταπιαστεί.
Ο Ηλίας Βαλάσης είναι λιτός και αδρός σ’ έναν ρόλο ευαίσθητης συναισθηματικής ισορροπίας…»
ΤΑ ΝΕΑ, 18/1/2016 του Κ. Γεωργουσόπουλου
«… Η Ελένη Σκότη βρήκε την εσωτερική ουσία του έργου και παίζοντας από τον σκληρό νατουραλισμό εώς την υπαρξιακή αφαιρετικότητα, ανέδειξε το έργο σαν ένα μαχαίρι που τέμνει εγκάρσια «μία φέτα ζωής» αφήνοντας να φανούν οι διαστρωματώσεις της. Ο Τάκης Σπυριδάκης ανεπιφύλακτα εξαιρετικός, δεν έπεσε στην παγίδα του μπρουτάλ, δίνοντας στον Σταύρο μία σπάνια εσωτερικότητα…»
